Laos

Laos, het meest relaxte land om door te reizen. Zo wordt het omschreven in de reisgidsen. En dat klopt wel, ’t is te zeggen, als je door Laos reist moet je vooral veel tijd en geduld hebben. Het is hier veel rustiger dan in Thaïland, geen supergrootsteden ala Bangkok, veel minder verkeer en minder geasfalteerde wegen. Busritten van 8u zijn zeker geen uitzondering, gewoon omdat er minder toegankelijke wegen zijn en omdat vooral het noorden zeer bergachtig is. Het gaat hier dus allemaal wat t...r...a...g...e...r. Maar eens je daarop ingesteld bent, is het nog zo aangenaam om door te reizen.

Aangezien we hier vorig jaar al eens op reis geweest zijn met Joker (en een prachtige reis gehad hebben!), hebben we beslist om ons verblijf hier beperkt te houden en meer tijd vrij te maken voor Vietnam, waar we nog niet geweest zijn. Tenminste, dat was toch het plan. Maar onze plannen zijn lichtjes veranderd. De nieuwsgierigen lezen verder...

Maar goed, beginnen bij het begin. Op 22 januari, na de nodige formaliteiten en visumregelingen zijn we vlotjes Laos binnengekomen. Binnen’gevaard’ eigenlijk, want de Mekong is de grens waar wij overgestoken zijn.

Onze 1^{e keer terug Laotiaans eten, voor Geert was dit zijn favoriete laab chicken. Dit zijn gehakte kippestukjes met koriander en rijst. En dan een bezoekje aan de bankautomaat. Op 1 slag ben je hier miljonair, want 1 euro = 11000 kip. Een dik pak biljetten om mee rond te lopen.}

En na ons eerste nachtje op Laotiaanse bodem waren we klaar voor een 2-daagse boottocht met een slowboat langs de Mekong tot in Luang Prabang, een relatief grote stad in Laos. De boot zelf is redelijk comfortabel, en als je vroeg genoeg aan boord bent, zit je in zachte autozetels, de langere slapers mogen op houten bankjes zitten. Maar geen nood, overal in het dorp kan je kussentjes kopen om op te zitten. Ons vertrek was gepland om 11u, uiteindelijk zijn we pas om 12u15 vertrokken met 2 boten i.p.v. 1, wegens overvol! Tijdens de dag is het vooral bezigheidstherapie: landschappen bewonderen, Geert die me tips & trics geeft over fotografie, boekje lezen en af en toe indommelen. En om 18u, oef, uit de boot om te overnachten in een klein dorpje aan de Mekong. Alhoewel dat niet zo evident was om ui te stappen. Alle bagage lag in het ruim vooraan de boot en wat blijkt? Nadag we aangemeerd waren stonden er opeens zo’n 10tal jongetjes aan boord rond en in het ruim die de rugzakken de heuvel opdragen (zonder te vragen) en dan boven geld vroegen hiervoor. Dus als je er niet snel bij was, was er ineens in ’t donker zo’n kleine pagadder met je bagage weg en mocht je hem nog beginnen zoeken en dan betalen. Maar niet met ons...

De 2e dag vlot in Luang Prabang aangekomen. Het voordeel was dat we hier onze weg al een beetje kenden dus we wisten waarnaartoe om een guesthouse te zoeken. De stad zelf is toeristisch en gezellig, ’s avonds de Phousi (lees: poesie) mountain opgestapt om de zonsondergang te zien. Er is hier zelfs een Phousie guesthouse en een Phousie massagesalon. Wij hebben de poesies links laten liggen en zijn voor een traditionele Laotiaanse massage gegaan, net zoals vorig jaar. Een soort van drukpuntenmassage waarbij ze zelfs met hun knieën op je benen staan, soms wat pijnlijk, maar toch ontspannend.

Na een dagje rust alweer 8u bussen naar het kleine stadje in het noorden, Phonsavan, om de Plain of Jars te zien (vlakte der kruiken). Hier waren we nog niet eerder geweest. Tijdens de busrit deelden ze kleine blauwe zakjes uit, we hadden eerst niet echt door waarom, maar toen er een paar mensen begonnen over te geven in de zakjes en zeer luide braakneigingen vertoonden, hadden we het snel door: het waren kotszakjes om de bumpy ride proper te overleven!

De vlakte der kruiken: het woord zegt het eigenlijk zelf, op verschillende vlaktes en heuvels zijn er grote stenen kruiken gevonden (2000 jaar oud), maar men weet niet waarom ze er liggen of vanwaar ze komen, wel zeer fotogeniek. Phonsavan is ook het meest gebombardeerde gebied ter wereld door de Amerikanen. (voor meer informatie mail naar Geert) Overal in de stad worden de achtergebleven bommen en overblijfselen gebruikt bv. Een halve bom die dient als barbecue, een langwerpige bom die dient als steunpaal in het huis,...

En vanaf hier, in Phonsavan, veranderen onze plannen... Onze bedoeling was om verder te reizen naar Noord-Vietnam, maar de weersvoorspellingen zorgen voor een andere route. We hebben wat gepraat met andere reizigers die net Noord-Vietnam bezocht hadden, en het zou daar nu zeeeer mistig, koud en regenachtig zijn, en sommige gebieden zelfs moeilijk toegankelijk (in het noorden). Geen aanrader om nu naartoe te gaan. En dus hebben we beslist om onze route in de omgekeerde richting verder te zetten: eerst verder zuidwaarts in Laos, dan een klein oostelijk stukje Thaïland, Cambodja en als laatste Vietnam.

Onze volgende tussenstop in Laos was Vang Vieng, alweer 8u bussen vanaf Phonsavan. Hier gingen we 3 nachtjes blijven om eens goed uit te rusten. Vang Vieng is echt aan het boomen op toeristisch gebied, en het decor errond is oogverblindend: hoge karstrotsen met grotten erin langs de rivier. We hebben hier aan ‘tubing’ gedaan: da’s met een tractorbinnenband de rivier afdobberen, met onderweg tussenstops om iets te drinken of aan een ‘sling’ in het water te duiken. En ’s avonds kon je naar de Limbo bar gaan, de Bucket Bar of de Rock Bar. Dat begint al een beetje op Ibiza te gelijken, vonden we, maar we hebben er toch een gezellig avondje doorgebracht! De day after was wel wat minder...

Ondertussen zitten we in het uiterste zuiden van Laos: the 4000 islands of Si Pan Don. Dit is een archipel van eilandjes en zandbanken langs de Mekong rivier. De tocht hiernaartoe vanuit Vang Vieng heeft 2(!)dagen geduurd. Maar ik zal het kort houden, achtereenvolgens: tuktuk, 3u bus, 3u wachten, 9u nachtbus, tuktuk, 1u wachten, 3u bus, 15min boot en we zijn er! We zitten op het zeer klein eilandje Don Det, en het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Ze hebben hier nog maar 1 jaar electriciteit, geen auto’s en enkel kleine zandweggetjes. En we stonden voor een zeer lastige keuze: nemen we een bungalow langs de sunset kant of de sunrise kant? Hoe mooi kan het leven zijn... Vandaag per fiets watervallen bezocht, en het eiland rondgefietst. Allé ja, veel fietsen kwam er niet aan te pas: 7 keer ketting eraf, bagagedrager die erafviel, kader dat loskwam. Dan maar een groot stuk te voet gedaan en het leven van de eilandbewoners bewonderd. Allemaal zeer idyllisch, maar ze hebben hier toch een hard leven.

Morgen gaan we terug met de boot naar het vasteland en steken we de grens over naar Thaïland. Tot dan!

Greets Geert en Leen