CHINA PART 1

China part 1: een bruisende periode van de ene verbazing in de andere en een kennismaking met een totaal andere cultuur, daar hoort een lang verslag bij...

9 juli, de start van ons China-avontuur en van menig uurtjes treinreizen in een immens groot land!

En al meteen gingen we ons onderdompelen in de Chinese treincultuur, want ’s avonds gingen we vanuit Shenzen, grensstad met Hongkong, de nachttrein nemen naar Guillin, een Chinese stad in het zuiden van het land.

We vertrokken ’s middags vanuit Hongkong, namen de metro naar de grens (Shenzhen) en nadat de nodige grenscontroles gebeurd waren mochten we China binnen! En het was al meteen duidelijk dat we niet meer in het moderne Hongkong waren: het was vuiler, en geen Engels meer, alleen Chinese tekens, met af en toe het geluid van een spuwende Chinees op de achtergrond.

Onze eerste treinervaring....

We waren nu in Shenzhen, een grote stad en vanhier zouden we de nachttrein nemen. We moesten dus alleen het treinstation vinden, wat vlakbij was. Na wat zoeken vonden we het en moesten we enkel nog de juiste ingang vinden.

Amai, een lange-afstandstrein nemen is hier zoals het vliegtuig nemen bij ons. Eerst ticketcontrole alvorens je het station mag binnengaan, daarna moet de bagage door een scanner en wordt je ticket terug gecontroleerd eer je de vertrekhal binnenmag. En dan zijn er van die grote wachtruimtes (echt zoals in de luchthaven) waar GELUKKIG de nummers van de treinen ook opstaan samen met de Chinese tekens, zodat we vlot onze ‘wachtruimte’ gevonden hadden.

Je moet hier zelfs zeker een uur op voorhand zijn, want soms vertrekken de treinen vroeger. Wij waren ruim op voorhand en hadden nog de tijd om een ATM te zoeken en te kijken wat ze allemaal verkochten in de kleine winkeltjes: veel thee natuurlijk, en veel noodles voor de lange treinreizen. Goed, dat gingen we dus ook doen. We sloegen ons een voorraad drank en noodles in en waren er klaar voor.

Er kwam steeds meer en meer volk en een half uur voor vertrek gingen de poorten open naar het perron en konden we onze slaapplaatsen gaan zoeken. Maar zo een massa mensen zeg, niet normaal hoeveel Chinezen met de trein reizen. Er zat zeker 1000 man op onze trein. Het was echt drummen naar het perron, ze duwen je zelfs opzij, en alhoewel iedereen al aangeduide bedden heeft, willen ze hier toch allemaal zo rap mogelijk op de trein om hun bagage op de beste plaats te kunnen zetten. Conclusie: de Chinezen kunnen NIET wachten! Aan de opstapplaats van de wagon staat er iemand om alweer de tickets te controleren, tja, je kunt bijna niet op de verkeerde trein zitten, zo grondig wordt alles hier gecontroleerd.

Wij hadden voor een hardsleeper gekozen (je hebt ook softsleepers, maar die zijn veel duurder) en we sliepen met 6 in een coupé, 3 boven elkaar dus. Geert en ik sliepen helemaal bovenaan, ’t was wel wat klauteren met de bagage, maar de bedden en de trein zelf waren superproper en zelfs Geert met zijn lange benen had plaats genoeg! De mensen die bij ons sliepen spraken geen Engels, maar met de nodige gebaren konden we wel wat communiceren.

De trein vertrok stipt op tijd (om 18u) en dan was het tijd voor de bezigheidstherapie: eten. Gaande van noodles tot kippeboutjes, litchi’s, stinkende ongekende dingen,... Er is een tapkraan met heet water in elke wagon, dus geen probleem om allerlei instantdingen te eten.

Het ging er wel nogal luidruchtig aan toe, de Chinezen kunnen roepen en rare geluiden maken zoals geen ander! Ondertussen kwam er een dame rond die noodles, bier, water verkocht. Honger gingen we hier zeker niet hebben. En stipt om 22u gingen de lichten uit en was het muisstil, over discipline gesproken. Alleen... we hadden het niet getroffen, in onze wagon was het niet muisstil. Onder mij lag er een luide snurker! Dus veel hebben we niet geslapen... ’s Morgens vanaf 7u was het alweer vollenbak: aanschuiving aan het warm water voor de noodlekes!

En wanneer de bestemming bijna bereikt is alweer hetzelfde tafereel: iedereen wil zo snel mogelijk van de trein. En zeker niet onbelangrijk: alvorens je het station verlaat moet je je treinticket terug afgeven aan een controleur. O wee als je het ticket kwijt bent...

GUILLIN

Na 14 uur treinrijden waren we op onze bestemming: Guillin. We gingen op zoek naar een youth hostel dicht bij het station. Maar de straten stonden enkel in het Chinees aangeduid, dus was het weeral eens efkes zoeken. In een zijstraatje vonden we dan toch wat we zochten: het flowers youth hostel. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij, zodat we direct konden ‘crashen’. Het was een toffe jeugdherberg met een gezellige gemeenschappelijke ruimte met internet, restaurant,... Niet gedacht dat we dit in China zouden vinden. Na een lekker Chinees koffietje kropen we ons bed in, want we hadden nog wat slaap in te halen.

’s Middags stonden we terug op en was het tijd om onze eerste Chinese stad te verkennen, we waren benieuwd! We deden een grote stadswandeling, snuisterden wat rond in de lokale supermarkten (met vooral zeer veel onbekende dingen) en maakten kennis met China. Op het eerste zicht waren de mensen zeer vriendelijk, sommigen keken naar ons alsof ze nog nooit een westerling gezien hadden, en sommige jonge meisjes begonnen te giechelen toen ze ons zagen.

En ’s avonds gingen we de uitdaging aangaan: zelf in het station een treinticket kopen voor de nachttrein naar Kunming binnen enkele dagen. Gewapend met een klein papiertje waar het meisje van het guesthouse in het Chinees had opgeschreven welke trein we precies moesten hebben, trokken we naar het station. Zeker 10 loketten met zeker 50 man die stonden te wachten achter elk loket. Dzju, dat zou hier wel nekeer lang kunnen duren. Aanschuiven dus en hopen dat er nog ticketjes zijn, want de treinen zijn hier immens populair en vaak zijn ze ‘uitverkocht’ enkele dagen voor vertrek, dus je moet er hier altijd rap bij zijn. Maar het is ons gelukt! Oef, de andere toeristen die voor ons stonden hadden minder geluk. Zij hadden geen ‘Chinees briefje’ bij hen en het lukte niet om iets te reserveren. We waren nogal content.

De volgende dag deden we een uitstap naar de beroemde Dragon’s Backbone rijstterrassen. Dit zijn rijstterrassen op 1000m hoogte, in de heuvels dus. We  hadden de trip geboekt via het guesthouse en zaten op een busje met Chinese en westerse toeristen. Onze Chinese gids zag het volledig zitten. Iedereen moest zeggen vanwaar hij kwam en dan begon de gids een liedje te zingen en begonnen de Chinezen luid te applaudiseren. Oh my god, wat was dat allemaal? We moesten toch nog wennen aan de Chinese luidruchtigheid en enthousiasme.

Het duurde enkele uurtjes eer we aan het dorpje Ping’An waren, een 600 jaar oud Zhuang dorpje en de uitvalsbasis om de terrassen te bezoeken. We deden een wandeling naar verschillende uitkijkpunten en het was prachtig. Wel wat mistig en regenachtig, maar je had toch nog een mooi zicht. Zeer toeristisch, dus met de nodige verkoopsters en kraampjes, maar de mensen waren hier zeker niet opdringerig.

Na enkele uurtjes reden we terug naar Guillin. Maar eerst was er nog een tussenstop aan een of ander park waar je met een soort van golfkarretje doorrijdt, zeer ‘bokrijkachtig’ en kitcherig, maar de Chinezen zijn er blijkbaar zot van. Prijskaartje: 10 euro per persoon voor een uurtje Bokrijk. Niet voor ons en ook niet voor enkele andere westerse toeristen. Wij wachtten buiten tot iedereen terug was. En da’s ook weer typisch hier, dat hoorden we ook van anderen: als je ergens een toer boekt, stoppen ze gegarandeerd nog ergens anders en moet je dit of dat nog bijbetalen.

’s Avonds genoten we van de rust en kropen we uitgeteld ons bed in.

YANGSHOU

De volgende dag gingen we naar het stadje Yangshou per bambooraft via de Li rivier. Hier zouden we 2 nachtjes blijven en dan met de lokale bus terugkeren naar Guillin. We lieten onze grote rugzakken achter in het youth hostel en namen enkel wat kleine bagage mee. Samen met 2 Canadese meisjes zaten we op de ‘raft’. Het klinkt avontuurlijker dan het is, want we zaten zeer comfortabel en de rivier was zeer kalm.

De Li-rivier en de karststeengebergtes errond zijn vaak de reden dat iedereen naar Guillin komt. Mooie taferelen. Onderweg stopten we om een bordje rijst te eten en na enkele uurtjes bereikten we Yangshou. We gingen met ons vieren naar hetzelfde youth hostel. Ook hier hadden we alweer een mooie en propere kamer en was het zeer gezellig.

’s Avonds bezochten we een marktje en gingen een kijkje nemen aan de rivier waar er zeer veel bedrijvigheid was. Het was hier nog steeds bloedheet, en iedereen zocht verkoeling in het water, en dan vooral de kindjes. In het stadje zelf zijn er massa’s souvenierwinkeltjes en restaurantjes, een populaire plaats dus. Yangshou zelf is een mooi stadje, maar het is vooral de omgeving die de stad zo populair maakt: tussen het karststeengebergte.

De volgende dag huurden we mountainbikes en gewapend met koekjes, enkele liters water, zonnecreme en een kaartje vertrokken we voor een tochtje van een 30tal kilometer. Het was puffen en zweten, want het is hier 35 graden, een beetje zoals in België voor de moment. We reden eerst via een drukke baan naar de Dragon Bridge, een zeer oude en gekende brug. En daarna keerden we terug via de ‘secundaire wegen’: kleine wegskes tussen de rijstvelden en langs de rivier. En dit mag toch wel als één van de mooiste fietstochten van onze reis genoemd worden. Zo een landschappen zeg, een beetje zoals National Geographic: karststeenrotsen, groene rijstvelden, lokale boeren die vriendelijk ‘Nie hao’ zeggen en kleine Chinese dorpjes waar de tijd precies stilgestaan heeft. Echt de moeite, we keken onze ogen uit en genoten van de rust!

Tot een platte band roet in het eten gooide. We kortten onze tocht wat in, gebruikten een fietspomp van een vriendelijk dametje in een dorpje en namen een bambooraft naar de overkant van de rivier. Dan was het efkes ploeteren tussen de rijstvelden en deden we nog een tussenstop aan een guesthouse dan wordt uitgebaat door Nederlanders en dat een echt pareltje is. Zeer rustig gelegen, en ideaal als fietstussenstop. In de late namiddag waren we terug in Yangshou. Eerst tijd voor een douchke en vooral wat afkoeling! De verzengende hitte en de zon tussen de rijstvelden zorgden voor lichte hoofdpijn, dus efkes uitrusten was welgekomen.

De volgende dag werd alweer een bus- en treindagje. Eerst 3 uurtjes met de bus naar Guillin, en dan met de nachttrein naar Kunming. Een treinritje van 20 uur, wat ging dat geven?

KUNMING

Maar deze keer geen luide snurker onder ons, we hebben dan ook goed geslapen op de trein. En ’s morgens een lekker oploskoffietje en een broodje en onze dag kon beginnen. De Chinezen keken wel wat raar, want zij drinken thee en ‘slurpen’ noodles ’s morgens...

Normaal was het de bedoeling om vanuit Kunming direct door te reizen naar Lijiang, maar wegens overbevolkt openbaar vervoer was dit niet mogelijk. Dan maar logies gezocht in Kunming en busticketjes geregeld voor Lijiang via een extern kantoortje. Zij vragen een kleine commissie om alles te regelen, maar je moet niet zelf staan aanschuiven voor trein of bus en een uurtje later mag je alles ophalen, ideaal dus.

Kunming, de stad der eeuwige lente. Ze wordt zo genoemd omdat ze op 1900m hoogte ligt en een zeer zacht klimaat heeft het hele jaar door. Geen drukkende hete temperaturen, maar wel een gezapige 27 graden. In de tuin van het guesthouse planden we onze route nog wat verder en daarna trokken we de stad in. Dit was weeral eens een supergrote en drukke stad, één van de velen in China! Ik sta nog altijd versteld hoe groot dit land is en hoeveel Chinezen er hier rondlopen. Weekdag, en toch zijn de straten en voetpaden overvol! Op enkele pleintjes worden er massaal danslessen gegeven. Op andere pleintjes geven blinden massages of wordt er karaoke gezongen.

’s Middags iets vinden om te eten is geen probleem, restaurantjes genoeg. Maar duidelijk maken wat je wil, da’s een ander paar mouwen. We voelen ons hier soms zo dom, gewoon omdat je elkaar niet verstaat. Gelukkig hebben we zo’n point it boekje en enkele Engels-Chinese vertalingen.

Na een dagje Kunming konden we dan de nachtbus nemen naar Lijiang. De nachttrein was al volledig bezet, en de nachtbussen zijn blijkbaar minder populair. En nu weten we wel waarom. Het is veel minder comfortabel dan de trein, en je ligt superdicht tegen elkaar. In de vooravond toonden ze nog een Chinese Kung Fu film en daarna: lichten uit en bedtijd.

Om 7u kwamen we aan in Lijiang, een klein stadje op 2400m hoogte, tijd om onze fleecekes boven te halen.

LIJIANG

Vandaag mijn 30^e verjaardag! Na onze nachtbus zijn we naar een supergezellig guesthouse gegaan midden in de oude stad. De oude stad is volledig verkeersvrij en is zeer charmant: oude Chinese huisjes, kleine winkeltjes, een heleboel restaurantjes en af en toe een oud dametje dat rondloopt in nog traditionele Naxi-outfit. Lijiang is de thuisbasis van de Naxi’s, da’s een minderheidsgroep van Tibetaanse oorsprong waar de vrouwen het voor het zeggen hebben. Kan niet slecht zijn toch?

Jammergenoeg wordt de stad volledig ingepalmd door Chinese toeristengroepen, dus rustig rondkuieren is moeilijk. Maar als je eventjes afwijkt van de grote routes, dan wordt het wel beter. In de voormiddag hebben we wat rondgelopen in de oude stad, lekker ontbeten en daarna wat gerust op de kamer. En wat voor een kamer: het guesthouse had een grote binnenkoer, er waren dikke donsdekens op de bedden, een regendouche in de badkamer en alles was megaproper. We konden niet beter zitten om enkele ‘feestdagen’ te vieren.

Inderdaad, nog een feestdag in ’t verschiet. Want de dag na mijn verjaardag zijn we 10 jaar samen, weeral feest dus. Alleen spijtig dat de regen hier met bakken uit de hemel valt, we wilden nog een fietstocht doen maar hebben dit helaas moeten afblazen.

’s Avonds gingen we nekeer lekker gaan eten, de lokale specialiteiten proeven! Geert ging voor jakvlees en ik voor de hot pot. Da’s een stoofpotje met kip en patatjes in een sausje. ‘k Zag het volledig zitten! Tot ze met mijnen hot pot afkwamen... een kommetje met enkele zwarte kiekenskoppen en kiekenspoten en andere ongekende kiekensonderdelen met daartussen patatjes in een pikant sausje. Maar jongens toch, dat zag ik nu echt niet zitten om op te peuzelen. Tot zover mijn hot pot ervaring!

De volgende dag gingen we verderreizen naar Dali.

DALI

Dali is een ander bergstadje op enkele uren rijden van Lijiang. Met de lokale bus gingen we erheen. We waren de enige westerlingen op de bus. Veel bekijks natuurlijk! En maar foto’s nemen met hun GSM... tussen het rochelen en spuwen door.

Helaas was het hier weer hetzelfde liedje: raindrops keep falling on my head... Het was zeer mistig en continu aan het gieten, geen weertje om in een kabelliftje te zitten of met een bootje op het Erhai meer te varen. We bezochten de oude ommuurde stad en na enkele kletsnatte uurtjes keerden we terug naar het guesthouse.

Op 21 juli stond er een ‘bus- en treindag’ op het programma. Natuurlijk vertrokken we met de bus in een stralend zonnetje, grrr. Vandaag zouden we eerst 4 uur de bus nemen terug naar Kunming, en vandaar zouden we de nachttrein nemen naar Chengdu, een 20uur durende treinrit. ZOUDEN... het is uiteindelijk toch wat anders uitgedraaid. We hebben de trein nooit gehaald! Onze busrit heeft meer dan 9u geduurd, en mag één van de zotste van de hele reis genoemd worden. We hebben het allemaal gehad in 1 rit: een chauffeur die zijne rem duidelijk niet wist staan, omleiding langs de ‘secundaire’ wegen, landverschuivingen en modderpoelen door de vele regen, ellenlange files met ongeduldige chauffeurs, veel te dicht bij de afgrond rijdende chauffeurs, voorbijsteken voor een bocht chauffeurs, een wolkbreuk die de wegen in de stad volledig blank zet! Niet goed voor onzen tikker...

En daar stonden we dan in het busstation van Kunming om 21u, onze trein was net vertrokken (die we trouwens al 5 dagen op voorhand gereserveerd hadden wegens zeer populair). Ik kon zo beginnen wenen... Dan maar naar hetzelfde guesthouse waar we al eens gelogeerd hadden, in de hoop dat ze nog een kamer vrij hadden.

Nu maakten we kennis met de minder aangename kant van de Chinezen. We moesten dus een taxi nemen naar het guesthouse, want we wisten niet welke bus en als je geen busnummer weet kun je het al helemaal vergeten hier in China. Geen enkele taxichauffeur wou 2 westerlingen meenemen, en andere Chinezen namen onze taxi af. Sommigen lachten ons uit omdat we zo aan het zoeken waren om een taxi te vinden. En bij de politie moet je al helemaal niet zijn. Die stond daar om het verkeer te regelen aan het busstation, Geert ging vragen of hij ons misschien kon helpen, maar die lachtte hem ook uit, samen met de taxichauffeurs. Uiteindelijk hebben we toch een bereidwillige chauffeur gevonden die zijn meter niet wou gebruiken (!) en ons tegen een belachelijk hoog tarief naar onze bestemming wou brengen. We hadden niet echt veel keuze, stonden in de gietende regen, kletsnat, en ’t was donker, niet echt een plaats om nog langer te vertoeven. Uiteindelijk om 22u in het guesthouse aangekomen en GELUKKIG hadden ze nog welgeteld 1 kamer vrij, oef.

’s Morgensvroeg besloten we om naar de luchthaven te gaan en proberen een vlucht te regelen naar Chengdu. Er waren nog plaatsen vrij om 20u (nog een 10tal uurtjes wachten) en we hebben ons dan maar op stand by gezet gedurende de volgende 10 uur in de luchthaven.

En dan na 1 uurtje vliegen in Chengdu geraakt en ’s avonds laat blij maar doodmoe op onze kamer!

CHENGDU

Eerst een dagje bekomen, wat internetten, lang slapen, lezen,...

De  volgende dag brachten we een bezoek aan de panda’s, ze hebben hier een gespecialiseerd centrum voor panda’s, vrij uniek in de wereld. En er bestaan blijkbaar 2 soorten, de wit-zwarte en de rode. In de ‘nursery’ lag er een piepklein pandatje dat nog maar 10 dagen oud was en 100 gram woog! Hier geen foto’s en aanschuiven in de rij om het beestje te zien, maar je raadt het al, dat was moeilijk voor de Chinezen. Soms zie je hier ook wel foute toestanden, niet echt bevorderlijk voor de ontwikkeling van de dieren. Voor 60 euro mag je een panda aanraken en samen op de foto, en voor nog zoveel euro meer mag je hem eten geven. Allé, ze steken eten op een stok en dan lokken ze het dier naar jou zodat je een ‘prachtige’ foto kan maken.

Ook hier in Chengdu nog altijd regen die met bakken uit de hemel valt!! We gingen de volgende dag naar Leishan gaan, een stadje op enkele uren rijden van Chengdu en huurden samen met nog 2 andere koppels een auto met chauffeur. In Leishan staat er een gigantische boeddha, uitgekapt uit de rotsen aan de waterkant, en ook errond heb je nog enkele mooie tempels. Maar onze dag is bijna letterlijk in het water gevallen. We waren kletsnat, sommige delen van het park mocht je niet bezoeken wegens gevaar voor overstromingen of te gladde paadjes, en op sommige plaatsen moest je precies door een klein beekje waden. Ook de autorit ernaartoe was redelijk gevaarlijk, wegen die gevaarlijk veel water hadden en zo.

En nu 26 juli, zijn we ons aan het klaarmaken en mentaal aan het voorbereiden op een treinrit van meer dan 40 uur!! Vertrek: maandag 26 juli om 21u, aankomst in Lhasa, Tibet: woensdag 28 juli om 17u. Inderdaad, we gaan naar Tibet! Het was niet gemakkelijk want je hebt allerlei toelatingen nodig om naar daar te gaan. We zijn zeer benieuwd hoe het daar zal zijn.

Ziezo, that’s all folks,

Greetz, Geert en Leen