Vietnam

Voor de lezers die niet gehaast zijn... een ‘beknopt’ verslagje van 3 weken Vietnam van zuid naar noord...wat in retard door internetprobleempjes...

We zijn al 2 maanden op reis en ondertussen zijn we in Vietnam beland. De tijd vliegt!  Vanuit Cambodja hebben we een bus geregeld rechtstreeks naar Ho Chi Minh City (Saigon) en da’s allemaal zeer vlot verlopen. Zelfs de grensperikelen zijn uitgebleven... Na wat wachten mocht de hele bus Vietnam binnen, en enkele uren later stonden we in Saigon, in Zuid-Vietnam.

SAIGON

Amai, zo een immens grote stad!! Er wonen hier ongeveer 8,5 miljoen mensen en er rijden ongeveer 5,5 miljoen brommertjes rond. Het lijkt hier wel een mierennest. Wij vonden het in Bangkok al zot om de straat over te steken maar hier is het zotter in het kwadraat. De straten zijn gewoon overvol. De tip die je van iedereen krijgt: niet blijven staan aan het zebrapad, want ze laten je toch niet door, maar gewoon rustig blijven verderstappen. Met de nodige OE’s en AA’s en PAS OP geraak je er dan wel.

We zijn hier in de namiddag aangekomen, hebben snel een hotelletje gevonden (de eerste maal met gratis ontbijt!) en dan de stad in. Er gebeurt hier zoveel op straat, je kan gewoon op een terrasje zitten en continu rondkijken de hele namiddag, en altijd is er wel iets te zien, met het continue getuut van de bussen, auto’s en brommers op de achtergrond.

Na een rustig nachtje zonder enig nachtlawaai (want onze hotelkamer heeft geen raam, is hier zeker een voordeel) hebben we een grote stadswandeling gedaan en zijn we de culturele toer opgegaan, waaronder de Ben Thanh Market,  het Ho Chi Minh City museum, het Reunification Palace (nogal veel communistische propaganda) en het War Remnants Museum. Het is toch vooral dat laatste dat het meeste indruk gemaakt heeft. Veel foto’s en krantenartikels over het leven van de Vietnamezen voor en na de oorlog, en zeer choquerende beelden over de oorlog zelf en de verminkingen die mensen opliepen door het gebruik van o.a. fosforbommen en napalm.

Ons tweede dagje zijn we in de ‘oorlogssfeer’ gebleven en hebben we een bezoek gebracht aan de Cu Chi tunnels. Dit is een legendarisch netwerk van tunnels dat tijdens de jaren ’60 gebruikt werd door de Vietcong tijdens de oorlog met Zuid-Vietnam en Amerika. Zeer doordacht allemaal, met hidden trapdoors en boobytraps. In totaal meer dan 250 km tunnels, met leefruimtes, veldhospitalen, keukens, commandocentra,...  Maar vooral zeer klein, in de originele tunnels kan je bijna niet in, dus het gedeelte voor de toeristen is wat ruimer gemaakt, maar het blijft toch benauwd en vooral heel warm. Bijna onvoorstelbaar dat er hier mensen geleefd hebben.

De volgende dag hebben we vanuit Saigon een daguitstap gemaakt naar de Mekongdelta samen met nog enkele andere toeristen. Prachtige groene landschappen met overal  kanaaltjes, ‘boothuizen’ en markten op het water.

We hadden het ondertussen wel wat gehad met de drukte van Saigon en besloten om naar Mui Ne te gaan, een kuststadje dat vooral bekend is voor zijn rode en witte zandduinen.

Toch een negatief puntje: het begon ons meer en meer op te vallen dat je in Vietnam alles goed in de gaten moet houden als het op centjes aankomt. Dikwijls wordt er in restaurantjes of winkeltjes teveel aangerekend of geven ze te weinig wisselgeld terug. Dan zeggen ze: ja, maar de prijzen zijn veranderd, het staat alleen nog niet op de kaart. Goed, we hadden het begrepen, alert zijn was de boodschap. En ons hoofdrekenen werd er alleen maar beter op!

MUI NE

We hadden eerst getwijfeld om hier een tussenstop te doen, omdat het wat absurd lijkt om alleen voor de duinen alweer 5u in een bus te zitten, maar we hebben absoluut geen spijt van onze beslissing. Ze zijn echt wel de moeite waard om te zien en om in te stappen!!En dan vooral de witte zandduinen, zo een enorme oppervlakte zand, precies de sahara (denk ik toch).

De meeste toeristen komen hierheen in een jeep omdat het enkele kilometers off road is eer je aan de duinen bent, maar jullie kunnen het al raden zeker: met een scootertje lukt het ook.  Zalig om langs de kustlijn te rijden en dat azuurblauwe water terug te zien. Tja, het kriebelde om hier wat langer te blijven... Ook de kleine vissersdorpjes onderweg maakten het plaatje compleet. Het enige nadeel was dat het hier letterlijk naar de vissaus rook! Haal die mondmaskertjes maar boven...

Diezelfde avond boekten we een busticket voor de volgende dag naar Dalat, een bergstadje op 1500m hoogte, ideaal voor wat afkoeling dus.

DALAT

Na een uurtje wachten kwam onze bus erdoor. Jawadde, zo een aftands buske. Als je dus ergens een bus boekt, in een guesthouse of in een kantoortje, weet je eigenlijk nooit wat voor bus het gaat zijn. De ene keer is het een superluxueuze bus met water en verfrissingsdoekjes voor iedereen, en de andere keer is het een gammel busje, waar Geert zich driedubbel toe moet plooien. En nu was het dus het laatste... een overvolle bus, met extra plastieken stoeltjes voor extra passagiers, en schokdempers die hun beste tijd gehad hebben. Zeker omdat de weg naar Dalat heel slecht is, zeer veel putten en bulten, met als gevolg enkele kotsende kindjes op de bus. African style...

Over Dalat zelf kunnen we vrij kort zijn. Buiten het feit dat het hier een verademing is qua temperatuur, en de berglandschappen wat doen denken aan  de Alpen en de Ardennen, valt er in de stad zelf niet zoveel te beleven. Het is vooral de omgeving van Dalat die zo mooi is. Ze hebben hier zelfs een kabelbaan die je naar een prachtige pagode brengt, vlakbij een groot stuwmeer. Verrassend om op zo’n korte tijd zo’n verschillende landschappen te zien.

En onze poging om in een lokaal restaurantje een pho te gaan eten (Vietnamese noodlesoup) is wat op een sisser uitgedraaid, want op de bodem van mijn soepje lag er een worm!! Jakkes, mijn honger was direct over. Toch maar geen extra proteïnen voor mij.

En misschien zijn we niet zo lovend over de stad zelf, omdat we vooral wat ontgoocheld zijn in de Vietnamezen. Over het algemeen zijn de mensen hier onvriendelijk, nors, soms zelf onbeschoft tegenover toeristen. Wat een verschil met de buurlanden! We voelden ons hier niet goed, en we zeggen het niet graag, maar als ze vriendelijk zijn tegen jou, dan is het meestal omdat ze denken dat ze iets kunnen verdienen. Dat klinkt misschien oneerbiedig, maar naar ons gevoel is het zo. Een glimlach krijg je zelden, tenzij je ergens iets koopt. Maar goed, hopelijk verandert ons beeld nog, want we zijn hier tenslotte nog maar 1 weekje.

NHA TRANG

Hier hebben we een tussenstop gehouden omdat we vanhieruit een nachtbus verder noordwaarts gingen nemen.

Een beach-tussenstop met alles erop en eraan: restaurantjes, strandstoelen, massa’s straatverkopers, en een kappersbezoek voor Geert!

Een ideale ontspanning alvorens 11u op de nachtbus te stappen richting Hoi An, al wat meer noordwaarts.

HOI AN

En zoals verwacht, redelijk geradbraakt ’s morgens om 6u30 uit de ‘sleeping’bus gestapt, alweer paraat om de taxidrivers te trotseren die allemaal het beste guesthouse uit de buurt aanprijzen.

Ondanks het vroege uur, vonden we toch snel een hotelletje. We mochten zelfs al vroeg op de kamer, want meestal is de incheck-time pas in de namiddag. En met (de eerste keer in 2 maand) een ligbad in de badkamer, was ik direct verkocht. Eerst een ontbijtje, dan een zalig lang bad om wat beter wakker te worden, en dan wat rondwandelen in Hoi An. Het is hier gevoelig frisser, zo’n 20°, dus het was wel efkes bibberen.

Hoi An is een kuststad in Centraal-Vietnam en staat op de Unesco World Heritage lijst sinds 1999, en dat merk je ook. Een hele hoop toeristen maken hier een tussenstop. De oude stad is volledig autovrij, en je vindt hier het ene souvenierwinkeltje na het andere. Hoi An is ook bekend voor zijn vele kleermakerswinkeltjes, the place to be om iets op maat te laten maken. Maar het zijn vooral de oude gebouwen die het geheel zo mooi maken.

’s Avonds, na een lekker etentje in de gezellig verlichte straatjes van het oude centrum, zijn we vroeg gaan slapen, want we hadden wat slaap in te halen.

HUE

Om 7u30 paraat om alweer een bus te nemen, ditmaal slechts voor 4 uurtjes naar Hue. Het was hier mistig en fris bij aankomst. Nu konden we wel een chauffageken gebruiken op onze kamer, i.p.v. een airco en ventilator die allebei stonden te draaien toen we binnenkwamen...

Snel wat opgewarmd met een Vietnamese koffie en dan terug naar het boekingskantoortje om ons vervoer te regelen voor de volgende dag: de nachtbus naar Ninh Binh (in het noorden). De nachtbussen zijn altijd zeer populair, en het aantal plaatsen is beperkt. En wij waren al een van de lateren, want er waren maar weinig vrije plaatsen meer. Dan maar helemaal achteraan  met 5 naast elkaar, zijnde: ik, Geert, een Vietnamese vrouw, en een Brits koppeltje.

Daarna zijn we de citadel gaan bezoeken, de toeristische trekpleister van de stad, omgeven door 10 km lange stadswallen. Een grote oppervlakte dus, en een oase van rust. Buiten de vele toeristen natuurlijk, maar er zijn hier vele rustige plekjes waar je eventjes kan ontsnappen aan de drukke stad.

Ons rustig guesthouse van enkele uren geleden leek ’s avonds ineens niet zo rustig meer, enkele Japanse (denken we) toeristen waren duidelijk in een party-mood, en iedereen mocht het geweten hebben.

De volgende dag moesten we om 12u uitchecken, daarna hebben we onze bagage gedropt in het kantoortje van de nachtbus en hebben we nog een wandeling gemaakt langs de citadel in het gezelschap van het zonnetje.

En om 17u vertrok onze nachtbus, voor een ritje van 12u en een afstand van 500 km, recht naar het noorden. De gemiddelde snelheid mogen jullie zelf uitrekenen... Deze bus reed door tot in Hanoi (hoofdstad) met een tussenstop in Ninh Binh, waar wij zijn afgestapt om 5u ’s morgens! Wat bleek, we waren de enige, alle anderen bleven op de bus tot in Hanoi. Met onze pillamp op ons hoofd zijn we dan op zoek gegaan naar een hotelletje. Sommige hoteleigenaars profiteerden van de gelegenheid en vroegen torenhoge prijzen voor hun kamers, die bijna allemaal leegstonden, de leperds. En toen we wegstapten halveerden ze de tarieven, grappig...  We vonden er toch eentje met een deftige prijs.

NINH BINH

We besloten om wakker te blijven en in de namiddag wat te rusten. En na een ontbijtje in het guesthouse (om 6u30 ’s morgens) en een verfrissende douche  gingen we fietsen naar Tam Coc, 9 km verderop. De omgeving daar is magnifiek (maar de mist iets minder): groene rijstvelden, rotsen die uit het niets verschijnen, en boottochtjes met een roeiboot langs de Ngo Dong rivier. Een mysterieus sfeertje, zo met die mist rond de rotsen. Halong Bay in het klein.

We huurden een roeibootje inclusief roeister en dan was het genieten van het prachtige landschap. De verkooptechnieken van de lokale bevolking moet je er natuurlijk wel bijnemen: onderweg winkeltjes, een extra tip voor dit en dat, zelfs op het bootje werd je gevraagd om souveniertjes kopen. Best wel vermoeiend om altijd even vriendelijk ‘neen’ te zeggen...

In de namiddag hebben we niet veel meer gedaan, wat aan de blog verdergeschreven, een filmpje bekeken op de laptop en onze busticketjes voor de volgende dag naar Hai Phong gereserveerd.

CAT BA ISLAND – HALONG BAY

Na twee weekjes Vietnam was het dan eindelijk zover: we gingen naar Halong Bay. Dit is een prachtige baai, zeer uitgestrekt met ongeveer 2000 eilandjes (rotsen die uit het water komen), drijvende vissersdorpen, enorme grotten...

Onze bedoeling was om eerst naar het eiland Cat Ba te gaan en vandaaruit een 2-daagse boottocht naar Halong Bay te boeken. Maar de route naar Cat Ba werd er eentje om nooit meer te vergeten! Zo een dag zeg...

‘s Morgens eerst met de bus naar Hai Phong, dit is een kuststad vanwaaruit je de ferry naar Cat Ba kan nemen. Wij gingen voor de minder toeristische ferry gaan, want die ging verschillende keren per dag naar Cat Ba, en de toeristische ferry maar 1 keer per dag en daarvoor waren we al te laat.

Eenmaal met de taxi aangekomen aan de ferry (10 km buiten de stad), moesten we eerst ticketjes kopen. Goed, geen probleem maar die ticketjes waren opvallend goedkoop, we voelden al nattigheid. Maar niemand sprak Engels, dus we konden niet echt communiceren. Na een uurtje op de boot kwamen we aan op een eiland. Alleen was het niet op Cat Ba maar op Cat Hai! Oeps, wat nu gedaan? Er was toch nog een jong meisje op de boot die een beetje Engels kon, en die zei dat de ferry naar Cat Ba aan de andere kant van het eiland vertrok, een 7-tal km verderop. Cat Hai is zo’n eiland waar de tijd wat is blijven stilstaan, er waren maar enkele geasfalteerde wegen, de mensen kwamen buiten op straat om naar de gestrande reizigers te kijken. Enkele huizen, voor de rest was er daar niets. Goed, stappen dus met de rugzakken door het eiland. Daar konden we wel tegen...  Alleen, we wisten de weg niet, we wisten de naam van de pier niet, we wisten alleen: Cat Ba. En niemand die Engels kon of die verstond wat we probeerden duidelijk te maken. Op een gegeven moment liepen er een 5-tal jonge gasten rond ons wat onnozel te doen, maar toch ‘money’ vragen. Ik voelde mij niet zo op mijn gemak, Geert was er meer gerust in. Snel doorstappen, maar gelukkig waren we bijna aan de ferry! Oef, we waren moe van het stappen, nu uitrusten op de ferry die rechtstreeks naar Cat Ba ging. Niets uitrusten, dit was voor mij (Leen) echt my worst nightmare: een veel te kleine ferry en een veel te woeste zee met veel te hoge golven. Maar jong toch, ik denk dat de boten bij ons niet mogen uitvaren bij zo’n golven. Toen ik zelfs bij de Vietnamezen af en toe angst zag, kreeg ik het al helemaal. Een chance dat Geert er was om mij te sussen.

Uiteindelijk zijn we zonder kleerscheuren op Cat Ba beland, maar wel al bibberend de boot afgestapt. Eerst een pintje om wat te bekomen, en dan op zoek naar een hotel.

De volgende dag hebben we met de brommer het eiland verkend: alweer prachtige natuurgebieden. Een groot deel van het eiland is nationaal park en enkel te voet bereikbaar, en de natuur is magnifiek.

En dan Halong Bay! We boekten een toer voor 2 dagen, met overnachting op de boot. Ik was er niet zo gerust in, zo’n zot gedoe wou ik geen 2 keer meemaken. Geen hoge golven deze keer, alleen rustig water...

En het was zalig. Doordat het nu geen toeristisch seizoen was, hadden we bijna een ‘privé-cruise’. De eerste dag hebben we met een Frans koppel doorgebracht, maar zij hadden maar 1 dagje geboekt. Dus vanaf 17u was het enkel: de kapitein, de kok, de gids en wij op het bootje. De bemanning toverde steeds een heerlijke maaltijd met verse zeevruchten, een festijn voor Geert.  De boot zelf was niet zo groot, maar wel gezellig, met een trapje om naar het dek te gaan en zelfs een zeteltje met kussens op het dek.

De eerste dag vaarden we in Lan Ha Bay en Halong Bay en bezochten we enkele grotten. Lan Ha Bay heeft ongeveer 365 verlaten strandjes, sommigen goed verborgen in de baai. We genoten enorm van de rust en de stilte onderweg, ideaal na 3 weken Vietnam. In de late namiddag stopten we ergens in een rustige baai zonder een andere boot in de omtrek. De kapitein gooide het anker uit en het werd al gauw donker. ’s Avonds hadden we een romantisch etentje met z’n tweetjes, alleen wisten we niet goed waar we gingen slapen, want er waren geen kajuiten of zo. Maar onze bemanning maakte een pareltje van een slaapkamer voor ons. Met gordijntjes creëerden ze een privé-kajuit, inclusief dubbelbed dat netjes opgemaakt was. Dit kon zeker doorgaan voor het meest romantische moment van onze reis!!

De volgende dag, na een lekker ontbijt en verse koffie, bezochten we een viskwekerij en deden we een poging om zelf een visje te vangen, tevergeefs. In de namiddag hebben we enkele uurtjes gekajakt, enkel wij tweetjes, met af en toe een tussenstopje op een verlaten strand. ’s Avonds waren we terug op Cat Ba, moe maar zeer tevreden.

Op 18 maart hebben we de ferry teruggenomen naar het vasteland (en deze keer zonder onverwachte tussenstops) en een bus genomen naar het drukke en overbevolkte Hanoi.

HANOI

Het was terug wennen aan het overheersende lawaai van brommertjes, bussen, verkopers,... Wat een verschil met de voorbije dagen. Een geluk dat onze hotelkamer op de 4^e verdieping lag, zo hadden we minder straatlawaai.

Hanoi is een typische grootstad met vele marktjes met vanalles en nog wat, typisch westerse restaurantjes en zeer veel fietstaxi’s. We dompelden ons onder in de drukte en slenterden rond in de stad. Onvoorstelbaar hoeveel namaakproducten ze hier verkopen, meer dan 90%! Schoenen, kledij, electronisch materiaal en zelfs namen van hotels worden hier overgenomen.

De volgende dag bezochten we het museum voor etnologische minderheden, ideaal alvorens naar Sapa te gaan. Sapa wordt onze volgende bestemming, dit is een bergdorp in Noord-Vietnam waar veel verschillende bevolkingsgroepen leven. 

Maar eerst op de nachttrein! Er was er eentje blij om eindelijk nog eens een trein te nemen. We lieten een groot deel van de bagage achter in het hotel in Hanoi en vertrokken met een kleinere rugzak (vooral minder zwaar) voor enkele dagen naar Sapa.

In het station van Hanoi is het nogal een chaos. Het stond niet goed aangegeven waar we juist moesten zijn. Er vertrokken verschillende treinen op verschillende uren naar Sapa, maar uiteindelijk geraakten we op het juiste perron.

En de nachttrein zelf, tja, niet echt proper te noemen. We sliepen met 4 in een couchette, Geert en ik samen met een ouder Chinees koppel. Wat bleek? Heel de wagon was gereserveerd voor een groep Chinese toeristen, en wij waren de enige twee westerlingen. Hilariteit troef natuurlijk. Iedereen kwam een kijkje nemen naar ons. Dat was wel eventjes verschieten, want op een gegeven moment zaten er wel 5 Chinezen in ons piepklein kamertje.  Allemaal zeer vriendelijke mensen, sommigen wilden perse een foto met ons. Alleen de communicatie verliep niet zo vlotjes, geen Engels, wel veel gebaren. Eentje had op zijn GSM  (of zoiets toch) een vertaalprogramma Engels-Chinees en zo konden we uiteindelijk na een half uurtje duidelijk maken dat we uit België kwamen en dat we in juli zouden doorreizen naar China. Ze lieten dan ook nog fotootjes zien van hun uitstapje naar Vietnam met tekst en uitleg in het Chinees natuurlijk. Op zijn minst een unieke belevenis te noemen!

Maar de trein zelf dus: dirty! Bedden met donsdekens en kussens die in geen jaren meer gewassen zijn. Er werden lakens uitgedeeld door een zatte conducteur. Ik denk ook niet dat die lakens gewassen waren want er zaten nog haren in. En de toilet, dat ga ik zelfs niet vernoemen... Dit werd een niet zo comfortabel nachtje.

’s Morgens om 6u moesten we nog 1u30min op een minibusje door de bergen alvorens in Sapa te arriveren op 1600m hoogte.

SAPA

Sapa en omgeving: waaw... Alleen jammer van de mist die af en toe hardnekkig was. Bergen, rijstterrassen, traditioneel geklede volkeren, zeer mooie landschappen. Maar... het dorp wordt overspoeld door toeristen (in de zomer toch, nu iets minder) en dat is eraan te zien. De stammenvrouwen doen hun uiterste best om hun koopwaar aan de man te brengen, ze zijn zeer hardnekkig en blijven aandringen. Het loopt daar over van hotels, restaurants en souvenierswinkeltjes. In ons eerste guesthouse zijn we letterlijk gevlucht omdat we de vlooien op de lakens zagen springen!

Wij besloten om zelf op stap te gaan i.p.v. met een georganiseerde tour. We kochten een kaartje in het tourismekantoor en deden enkele mooie wandelingen, inclusief bezoek aan een ‘traditioneel’ dorp: catcat village. Dit was een beetje ontgoochelend, soms zelfs schrijnend. Kindjes in traditionele klederdracht die klaarstonden voor de foto in ruil voor snoepjes. En die kindjes zagen er niet zo gelukkig uit.

Ons laatste dagje stapten we nog wat rond in de omgeving en bereidden we ons psychologisch voor op de nachttrein terug naar Hanoi. Maar deze keer hadden we geluk, we hadden een zeer propere en mooie trein. Wat een verschil zeg! Onze slaapvrienden voor de nacht waren twee jonge Israëlische meisjes die voor langere tijd op reis waren. Ze hadden net 2 jaar legerdienst achter de rug, verplicht ook voor de meisjes.

Op 24 maart om 4u30 arriveerde de nachttrein terug in Hanoi. We werden gewekt met luide Vietnamese muziek en een ‘stewardess’ die vanaf 4u riep in de gang: coffee!

We namen een taxi terug naar ons hotelletje waar onze bagage nog steeds veilig stond, oef. Maar de kamer, dat was iets anders. We hadden een kamer gereserveerd voor vandaag maar nope, geen kamers vrij. Sorry, reservatie? De kamers zijn terug vrij vanaf 12u. Dus mochten we een hotel zoeken om 5u ’s morgens. Zo kwaad dat ik was, maar die gast van het hotel speelde gewoon voort met zijn computerspelletje, totaal niet geïnteresseerd. Na wat rondstappen toch nog iets gevonden.

Op 25 maart was onze terugvlucht naar Bangkok, dus ons laatste dagje Hanoi werd een rustig dagje: onze vluchtgegevens nog eens checken en het luchthavenvervoer regelen. En daarna nog een bezoekje aan het Ho Chi Minh mausoleum. Dit is de plaats waar unclo Ho opgeborgen ligt, een soort van heiligdom voor de Vietnamezen. En een plaats met serieuze veiligheidsmaatregelen: niet praten, geen camera’s, zedige kledij en iedereen moet 2 per 2 lopen zonder stoppen.

Onze drieweekse door Vietnam zit erop, en zelden hebben we zo’n verscheidenheid aan klimaat en landschappen in één land gezien. In het zuiden was het tropisch warm, en in het noorden brandde de open haard zelfs in de restaurantjes. Op dat gebied hebben we enorm genoten, maar helaas werd dit toch overschaduwd door het continu proberen geld af te troggelen bv. Verkeerd optellen van de rekening, niet enkel in restaurants maar ook in hotels, dingen teveel aanrekenen, schandalig hoge commissies en ga zo maar door. En dit verschillende keren per dag.

Dus ja, Vietnam is een mooi land en de moeite waard om te zien, maar niet meteen onze favoriete reisbestemming.

Nu ziten we een paar dagen in Bangkok genieten van de zon. 30 maart vliegen we naar Birma!

Groetjes, Geert en Leen