Maleisië en Singapore

Na een veel te lange reisnacht en reisdag bereikten we op 1 mei ’s avonds Maleisië. Aan de grensovergang Thaïland-Maleisië was er wel eventjes een strubbeling: Geert moest mee naar het kotje van de ‘officer’ voor zowaar een ondervraging: ze vroegen hoelang we gingen blijven, bewijs van uitvlucht en zo. Raar, maar 5 minuutjes later mocht hij dan toch het land binnen. Oef!

PENANG

’s Avonds kwamen we dan aan op het eiland Penang, in het noordwesten van Maleisië, in het stadje Georgetown. Het zag er wel gezellig uit, met veel eetstandjes en kleine cafeetjes. Logies zoeken was minder leuk, we gingen van guesthouse naar guesthouse maar overal: volzet. Blijkbaar is het het weekend van Labour Day (1 mei) altijd zeer druk en moeilijk om iets te vinden. We vonden toch nog iets, niet volledig naar onze goesting, maar we hadden geen keuze. De volgende dag ’s morgens veranderden we van logies.

Dat 24uur reizen zat nog wat in onze kleren de dag erna, dus we gingen op ’t gemakske een stadswandeling doen en de eerste indrukken opdoen van Maleisië. En wat zagen we daar: een 7/11 (seven, eleven). Dat is een klein supermarktje waar je alles kan vinden wat je nodig hebt als je op reis bent en waar alles ook vers is. Onze favoriete winkel in Thaïland, ik denk dat je daar elke 200m (bij wijze van spreken) zo’n winkel had. En in Maleisië dus ook.

In de stralende zon gingen we alweer op stap. Georgetown is een charmant stadje, en zeer multicultureel. Je hebt hier een Indische wijk, Chinatown, een moslimgemeenschap,....  En op straat zie je dan ook de meest diverse beelden: gesluierde vrouwen, traditioneel Indische kledij, moderne westerse kledij. Er is hier zelfs een straat naar genoemd: the street of harmony, met een moskee, een katholieke kerk, een Chinese tempel en een hindu tempel, allemaal in dezelfde straat dus.

’s Avonds gingen we eten bij de Indiër. Hoewel er overal in Azië zeer veel Indiërs zijn, was het toch de eerste keer dat we hier gingen eten. We hebben al veel horrorverhalen gehoord over de Indische keuken, slechte hygiëne en zo met alle gevolgen vandien, maar dit restaurantje zag er wel ok uit. En ’t was ook lekker, met vooral veel nieuwe smaken!

Voor de volgende dag stond er een bezoek aan de ambassade van Indonesië op het programma voor visumregeling. Binnen 3 weken gaan we naar Indonesië (en zullen we het thuisfront zien!!!) en in Penang is het blijkbaar tamelijk makkelijk om dat te regelen. Eigenlijk krijg je een visum on arrival, maar omdat wij langer dan 30 dagen zullen blijven, een specialleke dus, moeten we op voorhand een langer visum aanvragen. En het is allemaal zeer vlot verlopen, soms vragen ze wel rare dingen, deze keer: pasfoto met rode achtergrond. Ja, dat hadden we niet. Wie heeft dat eigenlijk wel? ‘Toevallig’ was er daar in de buurt een kantoortje waar je zo’n foto’s kon laten maken, en ’t was daar een drukte van jewelste. De volgende dag konden we ons paspoort met een nieuw visum gaan afhalen, super! Dat moest gevierd worden met een lekkere Starbucks koffie.

Daarna regelden we nog busticketjes voor de volgende dag: een 7u-durende rit naar Kota Baru, de andere kant van Maleisië. En ’s avonds weeral eens lekker gegeten bij onze Indiër.

KOTA BARU

Na een zeer warme nacht (zoals steeds eigenlijk), ging onze wekker al om 7u. We namen de (zeer comfortabele) bus naar Kota Baru, zo’n 7u rijden.

Kota Baru zelf is een middelgroot stadje met een grote moslimgemeenschap. In de shoppingcentra, die trouwens ideaal zijn om wat af te koelen, zijn er tientallen winkeltjes die sluiers verkopen en lange gewaden. Er wordt weinig westerse kledij verkocht. Maar je wordt daar als westerling zeker niet buitengekeken, integendeel.

We hebben hier een tussenstop gehouden omdat je vanhieruit gemakkelijk naar de Perhentian Islands geraakt, eilandjes dus. Inderdaad, we krijgen er maar niet genoeg van. Geert had alweer een ideetje, waarom eens geen tropisch eilandje?

De volgende dag namen we de bus om 6u15 (vroeger dan de vroegen op ’t werk!!) naar Kuala Besut, een havenstadje. En daar konden we dan de ferry nemen naar Perhentian Kecil.

PULAU PERHENTIAN KECIL

En de ferry, dat bleek dus geen ferry te zijn maar een klein speedbootje! Waarom noemen ze dat dan een ferry? Je zal denken, ze is daar weer met haar boten, maar ’t was wel weer een spectaculaire ervaring. We zaten met 8 in zo’n bootje, en iedereen moest een reddingsvest aandoen. Ik kreeg al in ’t snotje dat er hier iets op til was, want reddingsvesten, dat hadden we nog nooit gekregen. In speedtempo raasden we naar het eiland, dat bootje zweefde letterlijk over het water, en na elke golf ploften we terug in de zee. Er zijn leukere dingen om 8u ’s morgens op een nuchtere maag! Maar goed, een beetje door elkaar geschud kwamen we een half uurtje later aan op onze bestemming: coral bay op perhentian kecil.

En dit is alweer een paradijs op aarde, een beetje vergelijkbaar met ko phi phi, maar dan nog veel ongerepter. Je hebt hier enkele stranden met bungalows, en de rest van het eiland is dichte jungle. Geen bankcontact, geen straten, beperkte electriciteit, en enkel wat kleine winkeltjes. We huurden een klein bungalowtje, en hadden enkel electriciteit van 19u ’s avonds tot 7u ’s morgens. Enkele meters achter onze bungalow was de jungle. Hier moesten we ook nog eens ons muskietennet bovenhalen (blij dat we het meehebben) want dat bungalowtje bleek toch niet zo goed afgesloten: brede spleten tussen de planken vloer en aan de deuren en ramen, en we willen toch liever geen ongedierte in ons bed! We hebben hier zelfs een moord op ons geweten! Zo een lief klein gekko’tje hebben we per ongeluk geplet tussen de ramen...             

Je moet ook uitkijken waar je stapt, want af en toe passeert er hier een reuzevaraan voor de deur, maar die beesten hebben meer schrik van ons dan wij van hen, hoewel ik daar niet direct van overtuigd was.   

We wandelden naar long beach, dat is een strandje aan de andere kant van het eiland, enkel bereikbaar via een padje door de jungle, ofwel met de boottaxi. En na een ontbijtje op het strand, was het alweer beachtime: zwemmen in het azuurblauwe heldere water, we krijgen er maar niet genoeg van.

’s Avonds dineerden we in een klein restaurantje op het strand, met Bob Marley op de achtergrond...

Blijkbaar is het hier ook de plaats om te duiken en te snorkelen. Een duikcursus volgen staat nu niet direct op ons verlanglijstje, dus we besloten de volgende dag om snorkels te huren. Wat we te zien kregen: wondermooi onderwaterleven, rode koralen, vissen in alle kleuren en vormen, gewoonweg magnifiek. En door al dat schoons besloten we om de volgende dag alweer te gaan snorkelen. We gingen met een bootje naar verschillende baaien op het eiland. Ze verzekerden ons dat we zeeschildpadden zouden zien en babyhaaien, wij dachten: yeah right. Maar ’t was wel effectief zo. Da’s wel verschietachtig, ineens zwemt er daar een klein (weliswaar ongevaarlijk) haaitje voorbij, of een grote schildpad die aan het wateroppervlak komt om lucht te happen, en daarna terug verdwijnt op de zeebodem. Magnifiek om die enorme logge beesten te zien zwemmen.  ’t Was een zeer geslaagde dag, onder water zie je gewoon alle kleuren van koralen en vissen, uniek. En boven water zie je ook niet allesdaagse dingen: moslima’s die aan het snorkelen zijn in een soort van trainingspak met sluier, ik denk dat dat een burkini heet.

Moe maar voldaan gingen we de laatste keer eten in ons restaurantje aan het strand. Deze keer gingen we voor de visbarbecue: barracuda, zeeeeer lekker, met patatjes, rijst, bananencake, vers fruit en... een fles water. ’t Is hier natuurlijk een moslimland, en alcohol wordt ‘officieel’ niet verkocht. Je kon het daar wel krijgen, maar peperduur! Dan maar in onze gedachten een lekker glaasje wijn drinken.

En helaas namen we na enkele dagen afscheid van dit zalige rustige plekje, en gingen we terug naar het vasteland en reisden we verder naar Taman Negara, de jungle, again.

TAMAN NEGARA

Een zeer uitgestrekt gebied van tropisch regenwoud, meer dan 130 miljoen jaar oud. Vooral gekend voor de vele bloedzuigers die er zitten en voor de canopy walk, een hangbrug van zo’n 300m lang, 45m boven de grond.

Maar weeral eens, een lange tocht om hier te geraken, ’s morgens vertrokken vanop de eilanden en ’s avonds pas gearriveerd in Kuala Tahan, het dorpje vlak aan de jungle, de uitvalsbasis om Taman Negara te bezoeken. En wanneer kwamen we hier aan? Zo rond 18u30, dan wordt het donker en hebben de muggen vrij spel, dus we hebben hier wel wat muggebeetjes aan overgehouden...

De volgende morgen namen we het overzetbootje naar Taman Negara en deden we enkele wandelingen, inclusief de canopy walk. De wandelroutes zijn hier allemaal goed aangeduid, dus besloten we om zonder gids op stap te gaan. We hebben hier wel enige liters vocht verloren, zo warm zeg! Vooral het tochtje naar een uitkijkpunt, bergop dus, was zeer inspannend en vermoeiend. De canopy walk zelf was ook tof en wiebelachtig! Met z’n tweetjes in de jungle, het heeft wel iets. Nadien moesten we toch wel eventjes bekomen van de inspanning... Gelukkig hebben we geen enkele bloedzuiger van ons lijf moeten halen, het is nu droogseizoen en dan zitten er minder van die beesten, oef.

’s Avonds deden we nog wat navraag in ons guesthouse voor het vervoer van de volgende dag. De jungle is nu niet direct de plaats om veel langer te blijven, want de muggen zijn zeer hardnekkig en onze DEET (toxische muggenzalf) is bijna op.

MELAKA

Na een mugvrij nachtje, mede door een zeer goede airco, stonden we de volgende ochtend al om 7u30 te wachten op de lokale bus. Het begin van alweer een bewogen dag.

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben 5 verschillende bussen genomen om op onze bestemming te geraken, zijnde het stadje Melaka. Want op de ene plaats was de bus afgeschaft, en op de andere plaats waren ze aan het busstation aan het werken en moesten we ergens anders naartoe gaan, of we moesten meer dan 5u wachten voor de volgende bus, zo van die toestanden allemaal. Een paar uur later dan voorzien en enkele Maleisische Ringit (de lokale munt) meer kwijt dan voorzien zijn we dan toch in Melaka geraakt en we hebben hier zelfs direct de ideale logies gevonden: travellers’s lodge. Een gezellig guesthouse met een zitruimte, dakterras, en zelfs een keukentje waar je je eigen potje kan koken. Dit was wel een goede plaats om enkele daagjes te blijven.

Melaka zelf kan je een beetje vergelijken met het stadje Georgetown in Penang. Alweer een smeltkroes van verschillende culturen, met o.a. Chinatown en een Indische wijk. Op culinair gebied kan je je hier echt wel laten gaan! Melaka is ooit zelfs gedomineerd geweest door de Nederlanders, en dat heeft hier zijn sporen nagelaten met o.a. het ‘stadhuys’ en een Nederlands kerkhof.

En de Maleisiërs zijn blijkbaar grote shopaholics. Er zijn hier in dit stadje verschillende shoppingmalls, de ene groter en imposanter dan de andere. Met meestal op de bovenste verdieping een cinemacomplex. Er is hier zelfs een carrefour! En wel 5 Mc Donald’s en andere verwanten. Kortom, shop till you drop...

Overal in de stad hangen er ook videoschermen om de lokale sport te kunnen volgen: het badminton. Op deze moment wordt er een soort van landenwedstrijd gespeeld, een beetje zoals de FEDcup in het vrouwentennis, en dat is hier duidelijk een zeer populairste sport. We hebben dan ook meegesupporterd voor de Maleisiërs.

Nadat we alles weer wat op orde gebracht hadden (kledij laten wassen, nieuw toiletgerief aankopen, internet en skype), gingen we verder naar onze volgende bestemming: Singapore.

En Maleisië, dat is al een topper in onze reisbestemmingen, we kunnen alleen maar positief zijn over de mensen en het land, zeer aangenaam om door te reizen, we voelden ons hier zeer welkom.

SINGAPORE

Opgewekt en met een brede smile op het gezicht van mijn vriendje vertrokken we naar Singapore. Ik denk dat de buffalo’s daar wel voor iets tussenzitten!

Singapore, waarschijnlijk de meest moderne stad die we zullen bezoeken. Wat een verschil met de rest van Zuid-Oost Azië. Het is hier proper, georganiseerd, zeer goed wegennet, kortom: orde en netheid troef. En ’t is ook een van de veiligste steden met een lage criminaliteit. Overal in de stad hangen verbodstekentjes voor vanalles en nog wat, ook in de metro wordt er afgeroepen wat je allemaal niet mag doen daar (o.a. eten, roken). Enkele overtredingen met zware boetes als gevolg: op de grond spuwen, kauwgom uitspuwen, sigarettenpeuken op de grond gooien. Zo van die dingen dus...

We waren wel benieuwd om deze metropool te zien. De bus dropte ons ergens in de stad en we stapten naar ons guesthouse waarvan we hoopten dat ze nog een kamer hadden. Jipie, we hadden geluk, nog 1 vrije kamer.

Ook hier weer: multiculturaliteit troef met enkele leuke wijken: little india, chinatown,...  En we vallen in herhaling: alweer heel vriendelijke en behulpzame mensen. Iets gaan eten bijvoorbeeld is niet zo evident omdat je de kaart niet kan lezen, maar ze proberen je steeds uit te leggen wat er op de menu staat.

Hun metrosysteem is het zotste dat we ooit al gezien hebben. Een uitgebreid netwerk, dat volledig automatisch gebeurt. Er komt geen bestuurder aan te pas. Je kan ook niet per ongeluk op de rails terechtkomen. Deze zijn volledig afgesloten van de perrons met grote deuren en gaan enkel open als er een metro arriveert. Ook hier weer orde en netheid, geen stinkende vuile hoekskes te bespeuren. De mensen staan zelfs gedisciplineerd in de rij aan te schuiven om op de metro te stappen of de roltrap te nemen. We hebben al andere dingen gezien in Azië!

In sommige opzichten lijkt het toch wel heel Europees, zelfs nog moderner. De prijzen zijn dan ook Europees getint! Alles is merkbaar duurder: logies, openbaar vervoer, eten,...

En natuurlijk: shoppingcentra a volonté, ondergronds, bovengronds, teveel om op te noemen. En de eettoestanden, gaande van foodstalls in ’t straat tot rooftop fancy restaurants voor de maatpakskes.

Ons laatste dagje Singapore brachten we door in de Singaporese Zoo. Een zeer moderne zoo en vooral veel groen. Ideaal na enkele daagjes in de drukke stad rond te lopen.

Vanavond nog de rugzakken maken om morgen naar onze volgende bestemming te vliegen: Indonesië. We landen op het eiland Java, in de stad Yogjakarta.

Help, mijn portefeuille wordt te klein om al die verschillende valuta in op te bergen. Maar we zijn wel al echte hoofdrekenwonders geworden. Iedere keer een nieuw land betekent voor ons elke keer opnieuw de prijzen vergelijken met het vorige land. Om je een ideetje te geven: 1 Singaporese dollar = 0,5 euro = 20 Thaïse bath = 2 Maleisische ringit. En als je dat doet voor logies, eten, souveniers, vervoer dan kweek je een echt wiskundebrein.

That’s all folks, en voor wie er niet genoeg van kan krijgen, Geert heeft ook enkele nieuwe videootjes op de blog gezet (via link)

Groetjes, Geert en Leen