Tibet

En hier neemt onze reis een onverwachte wending: we gaan naar Tibet! Dit was niet gepland, we dachten eigenlijk dat het niet mogelijk was om erheen te reizen. Maar doordat we in de guesthouses reisroutes voor Tibet gezien hadden, zagen we dat het toch mogelijk was en kriebelde het om erheen te gaan.  Het heeft wel heel wat voeten in de aarde gekost om alles zo snel geregeld te krijgen, je mag immers niet op eigen houtje zomaar naar Tibet reizen. Je hebt o.a. een ‘alien’ permit en een travel permit nodig en nog andere paperassen. En dit kan enkel geregeld worden via een reisbureau. Tibet wordt nog steeds bezet door China, en was tot voor enkele jaren opnieuw gesloten voor toeristen. Nu is het dus terug ‘open’, maar het is zeer moeilijk om op eigen houtje te reizen. Zo mag je bv. In Lhasa (de hoofdstad) wel vrij rondlopen, maar geen toeristische dingen bekijken zonder gids, of mag je als toerist ook geen openbaar vervoer nemen buiten Lhasa. Je moet met een georganiseerde toer meegaan. Zeer veel beperkingen dus, maar het zijn vooral de Tibetanen zelf die het niet gemakkelijk hebben in het dagelijkse leven.

We vertrokken op 26 juli met de trein naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet. De treinrit zou zo’n 40 uur duren, maar door de hevige regens van de voorbije dagen hebben we er 46 uur over gedaan en zijn we dus met enige vertraging om 23u aangekomen in Tibet.

De treinrit zelf was op zijn minst uniek te noemen! Het is de hoogste treinrit ter wereld, met 5000m als uiterste. Op die hoogte is het zeker niet ongewoon dat je het lastiger hebt om te ademen, omdat het zuurstofgehalte veel lager ligt. Maar geen probleem, er is zuurstofvoorziening op de trein! Echt, in de gangen zijn er kleine ‘zuurstofbakjes’ waar op geregelde tijdstippen zuurstof voorzien wordt en waar de Chinezen uiteraard gretig gebruik van maken. En als de ene het doet, moet de andere het ook doen natuurlijk.

Wij sliepen in een coupé samen met een ouder Frans koppel. Het waren verstokte reizigers die al een groot stuk van de wereld gezien hadden. Dat klinkt nu misschien raar, maar we waren blij dat we niet bij Chinezen sliepen. Geen gerochel of geslurp, geen vuile coupé, geen starende blikken en geen geroep. Het werden aangename 2 dagen en je zag het landschap ook steeds veranderen naarmate we hoger gingen. Minder bomen, meer steppe (ik denk toch dat het zo heet) en besneeuwde bergtoppen, met af en toe een gertent en enkele yaks in de weides. We hebben veel gelezen, naar buiten gekeken, noodles gegeten,...

LHASA

’s Avonds kwamen we dus aan in Lhasa. In het station was de militaire aanwezigheid direct al duidelijk: geen samentroeping in het stationsgebouw, we moesten buiten (alhoewel het zot aan het regenen was) en moesten in een kotje van een militair wachten tot er ons iemand kwam ophalen. Na een 10tal minuutjes arriveerde onze chauffeur en bracht hij ons naar een Tibetaans guesthouse. Na de nodige paspoortcontroles en permitcontroles konden we naar onze kamer gaan en eindelijk slapen. Alhoewel er van slapen niet echt veel in huis gekomen is. Lhasa ligt op 3600m hoogte en dat voel je! Ik had zeer veel hoofdpijn en ook onze hartslag ging naar omhoog: een polsslag in rust van 105, help, nog nooit gehad! We moesten dus nog wennen aan de hoogte...

De volgende dag deden we onze eerste indrukken op van Tibet. We wandelden wat rond in de straatjes en waren onder de indruk van alles wat we zagen: vrouwen en mannen in traditionele klederdracht, veel biddende mensen, onbekende geuren en kleuren, en zeer veel militaire aanwezigheid: patrouilles op straat, militairen op de daken,... Best wel een raar gevoel om daartussen te lopen.

In de namiddag maakten we kennis met de groep waarmee we een hele week zouden verderreizen en bezochten we de Jokhang tempel en Barkhor street. Barkhor is een straatje vol souvenierwinkeltjes, maar is eigenlijk een kora, dat is een pelgrimsroute rond de Jokhang tempel. De mensen lopen kloksgewijs en met een gebedsmolentje in de hand al biddend rond de tempel. Zeer indrukwekkend om te zien, omdat er vele mensen van de bergdorpen komen en gewoon omdat er zeer veel pelgrims zijn. Sommigen dragen yakhuiden, anderen hebben lange vlechten met rode draad eromheen. Ze zijn allemaal zeer devoot en hebben weinig aandacht voor ons, maar iedereen is zeer vriendelijk. Je krijgt steeds een glimlach, sommigen heten ons welkom.

NAAR MOUNT EVEREST BASECAMP

De volgende dag kwam onze gids ons al om 8u ophalen, want er stond een heel programma op de planning met als einddoel: everest basecamp. We moesten vandaag zo’n 380 km afleggen, ideaal om de groep wat beter te leren kennen. En we zaten in internationaal gezelschap: een Indisch-Amerikaans gezin, nog een Amerikaans gezin, een Duits-Nederlands koppel en uiteraard de 2 Belgjes uit Gent.

En al snel voelden we dat de mensen het hier niet gemakkelijk hebben. We werden tegengehouden door militairen die perse onze paspoorten wilden controleren. De volgende controle was een ‘speedcontrol’ aan een checkpoint. Dat wil zeggen dat je geregistreerd wordt, en dat je bij het volgende checkpoint niet vroeger dan de opgegeven tijd mag arriveren. Als je enkele minuten vroeger bent dan de aangegeven tijd moet je een boete betalen. En dus zie je veel auto’s langs de weg stilstaan omdat ze anders te snel bij het volgende checkpoint zijn. En het ergste van al: soms zit er niemand aan het volgende checkpoint en zit je dus voor niets te wachten. Dat hebben we veel gehad gedurende de volgende dagen.

Onderweg gaf onze gids uitleg over de ‘sightseeing’, maar over de politieke situatie zei hij zelf dat hij niet veel uitleg wou geven. Er liepen verschillende politiemensen in burger rond en je wist ook niet wie je kon vertrouwen, vandaar. Hij vertelde wel in de bus over zijn eigen situatie, dat hij op jonge leeftijd naar India gevlucht was, daarna teruggekeerd naar Tibet en zwaar ziek geworden was. Zijn familie heeft aangedrongen bij de overheid om hem langer in het ziekenhuis te houden. Nu zou hij dus graag teruggaan naar India maar hij moet in Tibet blijven. Situaties die bij ons onmogelijk zijn...

We reden verder langs de bergen, over bergpassen van meer dan 5000m (frisjes!) en stopten eventjes aan het Yamdrotso meer, één van de 3 heilige meren van Tibet. Prachtige zichten, vooral met de gebedsvlagjes en yaks op de achtergrond.

Verder stopten we ook nog aan een gletsjer waar het ijs en de sneeuw elk jaar minder en minder werd, en ’s avonds om 21u kwamen we aan in de stad Shigatse. Hier zouden we de nacht doorbrengen en de volgende dag verderrijden naar het Everest Basecamp. Ook hier sliepen we in een Tibetaans hotel waar de hygiënische normen in de badkamer niet zo hoog liggen!

De volgende dag konden we pas rond de middag vertrekken, omdat onze gids nog toelatingen moest regelen om naar het basecamp te gaan. Dit kan je pas de dag op voorhand doen, en je hebt de originele paspoorten nodig. Een heel gedoe! Maar goed, na de regelingen reden we verder. Na enkele uren moesten we allemaal uitstappen aan het volgende checkpoint, alweer individuele paspoortcontrole. Vanaf hier moesten we nog 100km afleggen op onverharde wegen, met alweer bergpassen over de 5000m. Niet voor mensen met hoogtevrees: haarspeldbochten en veel modder op de wegen. Ik heb toch ook af en toe mijn ogen dichtgeknepen en Geert enkele blauwe plekken bezorgd.

’s Avonds, het begon al te duisteren, zagen we de Mount Everest in de verte, wat een zicht!! Eventjes uitstappen en genieten van dit schouwspel dus.

Rond 22u kwamen we aan in het basecamp. Vannacht gingen we in een Tibetaanse tent slapen. Het was ondertussen al ijzig koud geworden, in de tenten brandde er gelukkig een kachel. Alhoewel, er was nogal veel rook, de ideale plaats voor een CO-intoxicatie. We sliepen met 6 per tent, gelukkig hadden ze genoeg donsdekens, want het werd een barkoude nacht aangezien ze de vuurtjes laten uitgaan!!

’s Morgens waren we al om 7u vanonder onze donsdekens gekropen om de zonsopgang te zien. We genoten van het uitzicht van de Mount Everest voor ons, de steeds warmer wordende temperaturen (’s morgens vroeg was het slechts 2°C). Gelukkig was het niet bewolkt of aan het regenen. En Geert mocht vandaag een jaartje bijtellen, over een originele verjaardag gesproken! Na een pannenkoek en Tibetaanse thee deden we een wandeling van 5km naar een ander basecamp (lees: checkpoint). Tot hier mocht je stappen en niet verder. En geloof het of niet, zelfs op 5200m hoogte en in zo’n natuurgebied was er een individuele paspoortcontrole en kregen we 20 minuutjes om ietsjes verder te stappen naar het viewpoint, enkele foto’s te nemen, zeker niet van het pad af te wijken en terug te stappen. Onze gids vertelde dat er bij zijn vorige groep toeristen iemand bij zat die van het pad afweek en verder de bergen introk voor een foto of zo. Gevolg: de gids was zijn license kwijt en nog een fikse boete erbij. Dat zijn hier nogal toestanden!

De wandeling zelf was vermoeiend omdat het lichtjes bergop ging en we op 5200m hoogte waren. Af en toe eventjes snakken naar adem, genieten van de adembenemende uitzichten en dan verderstappen. Onvergetelijke momenten!

Rond de middag was het alweer tijd om verder te gaan. We hadden nog een hele weg af te leggen terug naar Lhasa. Onderweg passeerden we langs vele traditionele dorpjes. We zagen veel mensen met paard en kar, weinig auto’s en veel armoede. ’s Avonds laat arriveerden we terug in Shigatse waar we opnieuw in hetzelfde hotel sliepen.

De volgende ochtend brachten we een bezoek aan het Tashilumpo Monastery in Shigatse. Zeer authentiek, weinig toeristen, en weeral veel biddende mensen. We deden ook de Kora rond het monastery, zeer speciaal om mee te stappen met de lokale mensen, alweer werden we verwelkomd met een glimlach.

Daarna reden we verder naar Lhasa, waar we terug ’s avonds laat arriveerden. We namen afscheid van de groep en kropen redelijk uitgeteld ons bed in.

LHASA

Onze laatste dag in Tibet brachten we een bezoek aan het Potala Palace en het Sera Monastery. Het Potala Palace is gigantisch groot met meer dan 1000 kamers, en zeer indrukwekkend. Het was ooit de verblijfplaats van de dalai lama. Het is onderverdeeld in een white palace en een red palace. Het white palace was het leefgedeelte van de dalai lama en het red palace werd gebruikt voor de religieuze momenten. Enkel het red palace staat open voor toeristen. Maar hier gelden weeral zeer strikte regels: je moet de tickets een dag op voorhand kopen en er staat een bepaald uur op je ticket. Dat wil zeggen dat je een half uurtje voor dat uur aanwezig moet zijn en je welgeteld één uur krijgt om het paleis te bezoeken. Overal zijn de militairen aanwezig die je zeggen om door te stappen en die streng optreden als er toch iemand foto’s neemt.  Eigenlijk is het een zeer mooi paleis, maar ons bezoek werd overschaduwd door de horden Chinese toeristengroepen die zeer luidruchtig, vrij onrespectvol en al duwend en trekkend door het paleis lopen.

Het Sera Monastery was dan weer heel anders. Hier was het heel rustig, onze gids was duidelijk meer op zijn gemak en gaf veel uitleg. Buiten was er een cafeetje waar we een Tibetaanse zoete melkthee dronken en yakdumplings aten.

’s Avonds hadden we afgesproken om samen met Yanita en Kristoph (het Duits-Nederlands koppel) nog iets te gaan eten. Het werd een gezellige avond!

Jammer genoeg moesten we de volgende dag alweer verderreizen. Het programma in Tibet was zeer druk en onze tijd beperkt, maar we zijn blij dat we naar hier gekomen zijn!

Tibet is zeer authentiek met uitermate vriendelijke mensen die duidelijk hun eigen cultuur en gewoontes hebben. Om eerlijk te zijn, onze sympathie voor de Chinezen is er zeker niet groter door geworden, integendeel. Het is moeilijk om te begrijpen dat er zoveel, maar dan echt zoveel, Chinese toeristen zonder scrupules naar Tibet reizen. Ze nemen vaak een autoritaire houding aan die zeer onsympathiek overkomt.

Ondertussen hebben we het vliegtuig genomen naar Xian, een grote Chinese stad, waar we eerst wat gaan bekomen van alle opgedane indrukken!

Vele groetjes en tot binnenkort,

Geert en Leen