Cambodja

Op 14 februari, de start van het Chinese Nieuwjaar, en het jaar van de tijger, zijn we vertrokken naar Cambodja, naar het grensdorpje: Hat Lek. En al vanaf de grens was het duidelijk dat dit een totaal ander land is dan Thaïland of Laos.

De grensovergang is al een belevenis op zich. Gepakt en gezakt moesten we eerst Thaïland uitchecken, dan enkele 100 meters te voet door niemandsland en daarna inchecken in Cambodja. Nog voordat we aan het loketje waren om een Cambodjaans visum te kopen, werden we verwezen naar een soort van ‘health quarantaine’ kantoortje, zijnde: een tafel en stoel buiten. We mochten plaatsnemen en een ‘medewerker’ kwam onze lichaamstemperatuur nemen met een klein thermometertje tegen ons voorhoofd. Dit was een voorzorgsmaatregel voor de Mexicaanse griep. We mochten hiervoor een kleine bijdrage betalen van 1 dollar, geheel vrijblijvend. Dit zei hij wel heel stilletjes...  Maar goed, we waren goedgekeurd en mochten de paperassen regelen. Ook hier was er weer een ‘medewerker’ die zei dat hij onze documenten ging regelen en dat we gewoon eventjes moesten wachten. We zeiden dat we het zelf wel gingen invullen, maar daar was geen sprake van. Hij was al weg met onze paspoorten. En uiteraard, toen alles geregeld was, vroeg hij een fooi omdat hij ons geholpen had. We begonnen al lichtjes ambetant te worden en zeiden dat we zijn hulp niet gevraagd hadden, en ineens stonden er nog een paar mannen rond ons, ons proberen overtuigen om de man te betalen. De sfeer werd een beetje grimmiger toen ze zeiden dat dat voor een blanke toch niet veel geld was. Maar we zijn rustig gebleven en onze taxi ingestapt, die we al vanuit Thaïland geregeld en betaald hadden. En ook hier moesten we alweer extra betalen omdat we over een tolbrug reden, dat was niet inbegrepen in de taxiservice. En om eerlijk te zijn: in ’t begin voel je je  wel schuldig als je geen extra fooi geeft, want het gaat altijd maar over kleine bedragen, maar het is gewoon geen eerlijk systeem. Volgens hen is het ook geen corruptie, maar een systeem van commissie. Maar goed, onze eerste kennismaking met Cambodja zullen we niet snel vergeten...

De taxi had ons afgezet in een guesthouse in het stadje Krong Koh Kong, dicht aan de grens. Daar zouden we de nacht doorbrengen en ’s morgens de bus nemen naar Sihanoukville, een kuststad in het zuiden. We waren blij dat we de bagage konden achterlaten na zo’n lange reisdag en gingen te voet het stadje verkennen. Het was ondertussen al aan het schemeren, en een zaklamp is hier zeker geen overbodige luxe. Er is zeer weinig straatverlichting en de voetpaden hebben soms gevaarlijk grote gaten. ’s Avonds op het terras konden we het straatleven bewonderen: de talrijke motorfietsen, waar ze soms zelfs met 6 opzitten: 2 volwassenen en 4 kinderen, gesqueezed tegen elkaar, vele straatverkopers, en hier en daar vuurwerk om Nieuwjaar te vieren. En dan tijd om te gaan slapen, nadat Geert eerst vakkundig een ongewenste bezoeker uit de kamer verwijderd had: een kakkerlak!

SIHANOUKVILLE

Na een busrit van een 4 tal uren arriveerden we in Sihanoukville. We waren gewaarschuwd door andere reizigers dat de tuktukdrivers en motortaxis toeristen aanklampten vanaf het moment dat je van de bus stapt, en dat was ook zo. We waren nog maar het busstation aan het oprijden, of er kwam ongeveer 20 man aanlopen, met bordjes van guesthouses of tours, en vroegen waar we naartoe gingen en of ze onze bagage moesten dragen. Dit was toch wel wat overweldigend, en hier lang blijven staan met de bagage maakte het alleen maar erger, dus gingen we wat verder staan en keken op ons kaartje welke richting we uitwilden. Een Fransman die we op de bus ontmoet hadden, stapte met ons mee op zoek naar logies. Met in ons kielzog motortaxis en tuktuks die ons continu ritjes aanboden en gewoon naast ons bleven rijden. Al snel vonden een geschikte slaapplaats. Die middag regelden we ook al ons visum voor Vietnam in het Vietnamees Consulaat.

De volgende dag gingen we een bezoekje brengen aan ‘Serendipity Beach’, één van de 4 stranden in Sihanoukville, om wat afkoeling te zoeken, want het is ook hier nog altijd bloedheet. Het strand is niet zo mooi als Lonely Beach in Koh Chang, maar dat gaf ons niet. Gewapend met een goed boek en een fles water gingen we wat chillen. Van rusten is er hier echter niet veel sprake, want de verkopers zijn alomtegenwoordig: vers fruit, garnalen, armbandjes, massages, boeken. Zelfs als je in het water zit, komt er iemand met een jetski om te vragen of je geen ritje wilt.

Da’s toch wel wennen hoor, zo continu aangesproken worden, en vooral vermoeiend maar toch ook wel grappig. Ze wuiven van ver naar je, of ze rijden met hun motor zodanig dat je niet meer kan passeren, en dan: you want motorbike, sir? En altijd met een glimlach. Als je vriendelijk neen zegt, gaan ze op zoek naar iemand anders.

We besloten om hier toch niet zo lang te blijven en de volgende dag al te vertrekken naar Kampot, een kleiner provinciestadje. We hadden in een busbureautje alvast twee ticketjes gekocht voor de volgende dag. De minibus zou ons komen ophalen om 11u30 en twee uurtjes later zouden we al in Kampot zijn.

KAMPOT

Een uurtje later dan voorzien kwam onze chauffeur erdoor. Het bleek geen minibusje te zijn maar een gewone auto. De chauffeur zei dat hij eerst nog twee andere mensen ging oppikken aan het busstation en dat hij nog wat bagage ergens moest opladen. Uiteindelijk staan we aan het busstation, hij vraagt of we gehaast zijn en zegt dat we gerust nog een wandelingetje mogen maken. We verstonden het niet goed en zeiden dat we wel in de auto zouden wachten, dan zegt hij ineens: okay, if you want to leave now, you pay each 2 dollar extra. Toen we aanstalten maakten om te bellen naar het kantoortje, zei hij: why do you call, we’ll leave now. En zo waren we op weg, samen met twee Italiaanse jongedames.

Kampot is een zeer aangenaam stadje, veel rustiger dan Sihanoukville. Het geeft een bestofte en slaperige indruk, en de mensen zijn enorm vriendelijk. Ja, dit stadje had echt wel ons hart gestolen, ook de ligging aan de rivier zorgt voor mooie beelden. In de keuken is het vooral de Kampot peper die bekend is, en die blijkbaar zelfs in de Parijse keuken gebruikt wordt. De eerste avond gingen we direct een boottochtje maken zo rond zonsondergang, met onderweg vissersdorpen en mangrove: zeer mooi!

De volgende dag gingen we (want het was alweer eventjes geleden) een brommertje huren om zelf naar Kep te rijden, een klein kustdorpje 25 km verderop, dat zeer bekend is voor zijn krab. Terwijl Geert hem aan het concentreren was op de weg om de diepste putten te vermijden, kon ik genieten van de omgeving en van het landschap. En vooral verwonderd staan over wat ze hier allemaal meenemen op de fiets of in een minibusje, zelfs een varken op de bagagedrager!

En ons laatste dagje Kampot is Geert alleen op stap geweest naar het Bokor Hill Station. Ik was een beetje oververhit en heb een dagje gerust met de airco vollenbak. Terwijl Geert de hele dag door het regenwoud gestapt heeft, samen met nog andere toeristen, om op de top van de heuvel de ruïnes van een oud Frans hill station te bewonderen, je vindt er nog ruïnes van een hotel, het Bokor palace, het casino,...  En volgens hem was het zeker de moeite!

PHNOM PENH

Ondertussen is het eerste weekje Cambodja al achter de rug en zijn we op 21/2 in alle vroegte vertrokken naar de hoofdstad. Na een busritje van een 5-tal uren kwamen we aan in het busstation. Het viel ons direct op dat het hier vooral chaotisch is! Ze zetten zelfs dranghekkens rond de bus met politiebewaking, zodat iedereen kan afstappen en zonder het risico dat je bagage door snelle handen meegegritst wordt. En terwijl we wegstapten werden we, zoals in Sihanoukville, continu aangesproken om een tuktuk te nemen aan een zeer interessant prijsje, specially for you...

 Gelukkig had het Top Banana guesthouse nog een laatste kamer vrij voor ons, en het leek ook zeer gezellig, met een gemeenschappelijke living in open lucht op de 2^e verdieping. Diezelfde namiddag hebben we nog wat rondgekuierd en een bezoek gebracht aan het Royal Palace.

Op de wegen zijn het vooral de lexussen en hummers en andere chique auto’s die opvallen. En de huizen van de rich guys, dat zijn geen huizen maar kasten van villa’s, compleet omheind en met bewaking. Nog nooit zagen we zo een duidelijk verschil tussen zeer arm en zeer rijk. Ook veel kinderen die bedelen en mensen met geamputeerde ledematen. Dan is het wel maar raar om daar met je colaatje te zitten of smakelijk een broodje te eten, terwijl ze ondertussen van tafel naar tafel gaan, in de hoop op enkele dollars.

De volgende dag hebben we en bezoek gebracht aan het Tuol Sleng museum en de Killing Fields. Het Tuol Sleng museum was vroeger een school die door de rode khmer werd gebruikt als gevangenis, beter bekend als Security Prison 21. Dit was eigenlijk het grootste detentie- en foltercentrum in het land ten tijde van de rode khmer! Zeer aangrijpende foto’s en getuigenissen, zeker als je bedenkt dat dit allemaal nog niet zo heel lang geleden gebeurd is, in de jaren ’70.

Daarna zijn we naar de killing fields van Choeung Ek gegaan. Hier werden de gevangenen van S-21 naartoe gebracht, een uitroeiingskamp dus. Zotte toestanden, massagraven overal, getuigenissen over gruwelpraktijken, bv. kinderen die met hun hoofd tegen een boom werden doodgeslaan. We vonden het allebei zeer aangrijpend.

BATTAMBANG

Na Phnom Penh gingen we verder naar het noorden en hebben we een korte tussenstop gehouden in Battambang, een klein stadje, weeral eens 5 uurtjes bussen. Hier zijn we 2 nachtjes gebleven en dan zijn we verdergereisd naar Siem Reap, dat vooral bekend is door Angkor Wat.

We hebben hier direct een brommertje gehuurd voor de volgende dag. En terwijl we naar ons hotel reden wat verderop, werden we verrast door een tropische regenbui, eigenlijk meer een stortbui! Het was zeer verfrissend, maar vooral zeer gevaarlijk om te rijden. Als het hier een keer regent, liggen de wegen er direct spiegelglad bij. Een jong meisje viel voor onze ogen met haar brommer, onderuitgeschoven, dus het was opletten geblazen.

De volgende dag, in de (alweer) stralende zon, zijn we enkele tempels gaan bezoeken die iets verder uit de stad liggen: de Phnom Banan en de Phnnom Sampeau. We waren al wat gewaarschuwd dat de wegen niet overal verhard zijn en dat het nogal stoffig kon worden. Ja amai, dat was het inderdaad. Overal van dat rood stof, zelfs de bomen en huizen langs de weg zitten onder een dikke laag stof. En telkens er een camion passeerde was het: adem inhouden, ogen toe (voor mij, niet voor Geert), en sterk vertragen, want je zag gewoon niets meer! Vandaar dat iedereen hier mondmaskertjes draagt. Na zo’n dagje zagen we er proper uit... Maar ’t was wel nekeer tof.

SIEM REAP

En na twee weekjes Cambodja waren we klaar voor een mooie afsluiter: een 2-daags bezoek aan Angkor Wat!

We arriveerden ’s middags in Siem Reap. En het is overduidelijk dat Angkor Wat hier DE toeristische trekpleister is. Er rijden honderden tuktuks rond die grote en kleine tours aanbieden naar het domein, en bijna alle namen van hotels of guesthouses verwijzen naar Angkor Wat.

We besloten om één dagje een tuktuk te huren en de verste tempels te bezoeken, en de volgende dag met de fiets de dichtere en overbekende tempels nl. Angkor Wat en Angkor Tom. En dus mochten we weer onze onderhandelingstechnieken bovenhalen om een goede deal te doen, zowel voor de tuktukdriver als voor ons.  Uiteindelijk vonden we iemand die niet (zoals alle anderen) zijn eigen tour wou doen, maar die onze route wou volgen.

Om 8u ’s morgens waren we al onderweg, en het was zalig om nog niet in de verzengende hitte te zitten. De eerste tempel die we bezocht hebben is 28 km ver van Angkor Wat en Angkor Tom. De rest van de dag hebben we nog 5 andere tempels bezocht. En zo hebben we ons twee dagen verdiept in de Khmer-geschiedenis, koningen, stonecarvings (beeldhouwwerken),...

De volgende dag hebben we in ons guesthouse een fiets gehuurd en de grote klassiekers bezocht. We kunnen er zeer kort over zijn: het waren 2 prachtige dagen!!! Soms viel onze mond open van verbazing bij het zien van zoveel mooie tempels: sommigen zijn volledig overgroeid door gigantische boomwortels, en soms zijn het echt enorm grote gebouwen, het ene beter bewaard dan het andere. ’s Avonds keerden we moe maar voldaan terug naar Siem Reap, nadat we nog een paar keer gestopt waren onderweg om een platte band te laten herstellen.  Gelukkig waren de mensen zeer hulpvaardig en konden ze direct de band herstellen, terwijl wij ons konden bezighouden met de kleine kindjes die kwamen spelen.

Ons Cambodja avontuur zit er al op, want morgen gaan we terug naar Phnom Penh, om dan de dag erna door te reizen naar Vietnam, naar Ho Chi Minh City (Saigon)! Cambodja is een land dat ons altijd zal bijblijven, het is een van de puurste landen waar we tot nu toe doorgereisd hebben, zeker een aanrader!

Vele groetjes,

Geert en Leen